Fliszowe Pogórze wydzielone z masywnego grzbietu z najwyższymi szczytami sięgającymi do 1200 m. Z niego wybiegają we wszystkich kierunkach grzbiety oddzielone od siebie głębokimi dolinami. Góry zbudowane są z grubych warstw piaskowców, cieńszych warstw łupków i brekcji. Lewockie góry są położone w deszczowym cieniu Tatr, co powoduje mniejszą ilość opadów. Najwyższą górą jest Czarna Góra 1290 m. (kolejne szczyty to Siminy 1287 m., Ihla 1282 m., Repisko 1250 m., Javorina 1224 m.).
Masywne i ciężko dostępne szczyty Lewockiego Pogórza pokrywają zwarte, świerkowe lasy a w wilgotnych dolinach przemieszane z jodłą. Na południowo-zachodnim i południowym krańcu pogórza na mniejszych obszarach zachowały się skupiska bukowo-dębowych lasów przemieszane z jodłą.
Teren Lewockich Gór był zasiedlany od VII w. przez Słowian, ale na większą skalę osadnictwo rozwinęło się dopiero od XIII w. Po niszczycielskich tatarskich napadach możnowładcy węgierscy zezwolili w XIII i XIV w. na osiedlenie się niemieckim kolonistom, którzy otrzymywali duże ulgi podatkowe. Pod wpływem rozwoju górnictwa i rzemiosła w pobliżu pogórza rozwinęły się osady Lewocza, Kieżmark i Lubica. Później od XIII do XV na wykarczowanych terenach osiedlali się Walachowie (Toryski, Repasze, Olszawica).
